ΜΗΠΩΣ ΚΑΚΟΜΑΘΑΙΝΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια μητέρα, είναι η καθημερινή διατροφή του μικρού παιδιού. Ελάχιστα είναι τα παιδιά που από πολύ μικρά μαθαίνουν να τρώνε εύκολα, γρήγορα και όλων των ειδών τις τροφές.

Κάθε μητέρα έχοντας διαρκώς στο μυαλό της την υγεία του παιδιού της, η οποία σχετίζεται άμεσα με τα καθημερινά γεύματα, πολλές φορές είναι διατεθειμένη να κάνει σοβαρές υποχωρήσεις πάνω στο θέμα αυτό, μόνο και μόνο για να φάει το παιδί το φαγητό του. Έχοντας περάσει και η ίδια από το στάδιο αυτό, γρήγορα κατάλαβα πως μακρόχρονα θα αποδειχθεί ο χειρότερος τρόπος, όσον αφορά γενικά τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού.

Ας γίνω πιο σαφής. Αρχίζει κάπως έτσι: αν δεν αρέσει στο παιδί ένα φαγητό, του φτιάχνουμε ένα άλλο που ξέρουμε σίγουρα ότι θα φαγωθεί και θα τελειώσει το δικό μας μαρτύριο. Την επόμενη φορά που το παιδί πάλι θα φέρει αντιρρήσεις, θα επιμείνουμε περισσότερο, αλλά στο τέλος και πάλι θα μας νικήσει. Σιγά-σιγά, επειδή το παιδί βλέπει να περνάει αυτή η τακτική, την υιοθετεί περίπου σε καθημερινή βάση και σε όλα σχεδόν τα γεύματα. Το αποτέλεσμα είναι να τρώει πια μόνο αυτά που θέλει τη συγκεκριμένη στιγμή, τα οποία πλέον θα ανήκουν σε μια πολύ περιορισμένη γκάμα τροφών, κινδυνεύοντας έτσι να μη παίρνει πλέον επαρκή στοιχεία από όλες τις ομάδες τροφών. Επαναλαμβάνω πως, η μητέρα πέφτει σ΄αυτή την παγίδα μόνο και μόνο γιατί θέλει να βλέπει το παιδί της χορτασμένο.

Μακροπρόθεσμα, αυτή η "εκμετάλλευση" της μητέρας από το παιδί, θα περάσει και σε άλλους τομείς της καθημερινής διαβίωσης. Είναι πολύ σημαντικό, καθώς μεγαλώνει το παιδί, να μαζεύεται όλη η οικογένεια στο μεσημεριανό τουλάχιστον τραπέζι. Αυτό ενισχύει πολύ σοβαρά τους δεσμούς της οικογένειας. Αν εμείς, από πολύ νωρίς, μάθουμε στο παιδί ότι μπορεί να τρώει μπροστά στην τηλεόραση ή παίζοντας με τα παιχνίδια του, όποια ώρα και για όση ώρα αυτό θέλει, δεν πρόκειται ποτέ στο μέλλον ν΄ακολουθήσει ένα καθημερινό οικογενειακό πρόγραμμα. Φυσικά η δύστροπη συμπεριφορά του παιδιού θα περάσει και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.

Επίσης, κι αυτό είναι το χειρότερο, από το θέμα της διατροφής, η ιδιοτροπία του παιδιού θα περάσει και σε θέματα ένδυσης, σχολείου, κοινωνικών δραστηριοτήτων, κτλ. Θα του έχει δημιουργηθεί πια η εντύπωση πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και όπως το θέλει.

Ας προσέχουμε λοιπόν στις υποχωρήσεις που κάνουμε, εφόσον θέλουμε το γενικότερο καλό των παιδιών μας. Τα πάντα στη ζωή μας μάς διδάσκουν και αυτό ποτέ δε σταματά. Τίποτε δεν είναι εύκολο, δεν υπάρχει  κανόνας για το πώς να είσαι καλός γονιός και κανένας δε γεννήθηκε ξέροντας πώς να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί. Όλοι μας καλούμαστε να δώσουμε εξετάσεις πάνω στο θέμα αυτό.

Λυπάμαι αν σας κούρασα, αλλά θεώρησα καλό να γράψω πράγματα που βίωσα και θα συναντήσουν κάποια στιγμή οι περισσότερες μητέρες. Τα παιδιά μας είναι σαν το ζυμαράκι, εμείς θα πλάσουμε τον χαρακτήρα τους.

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Σοφία