ΑΠΟ ΜΗΤΕΡΑ......ΣΕ ΜΗΤΕΡΑ

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγωνία, το άγχος, τη στενοχώρια και τις δύσκολες ώρες που έχω περάσει μεγαλώνοντας τις δύο κόρες μου. Ειδικά την πρώτη φορά που έγινα μητέρα, νόμιζα πως είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ένιωθα πολύ μεγάλο βάρος για την ευθύνη που ανέλαβα να μεγαλώσω ένα παιδί.

Είχα δε την ατυχία, η μεγάλη μου κόρη να είναι πολύ δύσκολο παιδί στο θέμα της διατροφής. Έτρωγε πολύ μικρές ποσότητες, αργούσε υπερβολικά στην κατάποση της τροφής και ήταν πολύ επιλεκτική (ιδιότροπη θα έλεγα) στο είδος του φαγητού. Πέρα από αυτό όμως, το παιδί μου έπρεπε να τραφεί σωστά, που σημαίνει ότι έπρεπε να βρω λύσεις για τα καθημερινά γεύματα.

Έτσι λοιπόν για ένα μεγάλο διάστημα αφιερώθηκα στο να μάθω στο παιδί μου να τρώει σωστά. Μη νομίζετε πως τα κατάφερα στην εντέλεια. Ακόμη και τώρα που είναι στην εφηβεία έχει τις προτιμήσεις της.......

Βρήκα λοιπόν μερικά "κόλπα", κυρίως για τη δική μου ευκολία. Κατάλαβα πολύ νωρίς πως με τις φωνές, το άγχος και την πίεση δεν βγαίνει τίποτε. Έπρεπε "να πάω με τα νερά της". Παρατήρησα σε ποιες καθημερινές δραστηριότητες είχε αδυναμία: της άρεσε η μουσική, η ζωγραφική, τα κινούμενα σχέδια και οι διαφημίσεις στην τηλεόραση. Έτσι λοιπόν φρόντιζα να σερβίρω κάθε πιάτο κάνοντας μαζί της κάτι από αυτά που την ευχαριστούσαν. Στην αρχή ήταν δύσκολα, ήθελε μεγάλη υπομονή και αρκετό χρόνο για κάθε γεύμα. Τη χειρότερη αντίδραση την συναντούσα στην φρουτόκρεμα και την ψαρόσουπα (όταν ήταν περίπου σε ηλικία 12-14 μηνών). Ποτέ δεν έτρωγε όλη τη μερίδα. Έτσι και την πίεζα λίγο περισσότερο, έβγαζε κι αυτά που είχε φάει και πήγαινε χαμένος όλος ο κόπος μου. Έφτασα στο σημείο να μάθω απ΄έξω όλα τα παιδικά τραγούδια, να ζωγραφίζω ακόμη και στις χαρτοπετσέτες και να παρακολουθώ όλη σχεδόν την παιδική ζώνη της τηλεόρασης. Ήταν ο μόνος τρόπος για να φαγωθεί το φαγάκι που με τόσο κόπο και άγχος είχα φτιάξει.

Σε ηλικία 7 χρονών (Β΄Δημοτικού) η κόρη μου ζύγιζε μόλις 22 κιλά. Ρωτούσα και ξαναρωτούσα τον παιδίατρο αν έχει τίποτε το παιδί μου. Φυσικά της είχα κάνει τις σχετικές εξετάσεις. Η κόρη μου ήταν ένα φυσιολογικότατο και υγιέστατο παιδί. Ο γιατρός μου έλεγε: " εφόσον το παιδί σου είναι γερό, γιατί στενοχωριέσαι;"

Τώρα το καταλαβαίνω, μετά από τόσα χρόνια: κάθε παιδί έχει τους δικούς του ρυθμούς και προτιμήσεις. Σαν μητέρες το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να φροντίζουμε πάντα να δίνουμε στα παιδιά σπιτικό, καλομαγειρεμένο φαγητό από όλες τις ομάδες τροφών και να τους παρέχουμε οικογενειακή γαλήνη στο τραπέζι. Τα παιδιά μας νιώθουν την ένταση που μπορεί να υπάρχει στη "μαμά" ή το ¨μπαμπά" και τότε δε θέλουν ούτε καν να πλησιάσουν το πιάτο τους. Όταν το παιδί είναι ήρεμο και χαρούμενο, η διατροφή του είναι πολύ πιο εύκολη. Μην περιμένετε ποτέ από ένα κουρασμένο, στενοχωρημένο ή άρρωστο παιδί να καταναλώσει το φαγητό του. Αφήστε το για κάποια άλλη στιγμή.

Τέλος, υπάρχει ένας χρυσός κανόνας που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ: ΟΠΟΙΟΣ ΠΕΙΝΑΕΙ, ΤΡΩΕΙ......

Ελπίζω να μην σας κούρασα, ένιωθα την ανάγκη  να γράψω αυτά τα πράγματα, γιατί καταλαβαίνω πως πολλές μητέρες βρέθηκαν, βρίσκονται ή θα βρεθούν σύντομα στη θέση μου. Δεν υπάρχει παιδί που δε μεγάλωσε εξαιτίας της αντίδρασής του στο καθημερινό φαγητό. Άλλωστε, οι συνήθειες και οι προτιμήσεις αλλάζουν χρόνο με το χρόνο. Υπομονή λοιπόν και αγάπη, ατέλειωτη αγάπη προς τα παιδιά σας.

Σας ευχαριστώ

Σοφία